Categoriearchief: Geen categorie

Geen categorie

Straatmuzikantekeningen

Een strategisch verantwoorde plek zoeken is uiterst belangrijk bij het uitoefenen van het vak/de hobby ‘straatmuzikant’.

Daarbij spelen verschillende aspecten een rol.

Hier een greep:

  • Er mag niet al teveel overheersend omgevingslawaai zijn.
  • Het moet akoestisch goed functioneren.
  • Niemand moet last van je hebben.
  • Publiek moet er langdurig in grote getale langslopen.
  • Je moet het er qua comfort lang uit kunnen houden.
  • Hoe staat de zon t.o.v. jou bij langer verblijf?
  • Een terras in de buurt is een pré.

Dan zit je op je stek en proef je de sfeer. Laat e.e.a. op je inwerken en besluit dan tot het eerste nummer. Dat is een bijzonder belangrijke keuze. Daarbij is je eigen gevoel van doorslaggevende aard. Wanneer er een positieve reactie komt en je vindt ook zelf dat het ‘wel lekker’ ging, kun je de start als succesvol beschouwen.

Daarna is het zaak om de energie erin te houden want je publiek wijzigt per seconde en iedereen wil natuurlijk waar voor zijn/haar eventuele donatie.

Het publiek is extreem divers en manifesteert zich in meerdere hoedanigheden. Omdat ik het van het geluid moet hebben vanwege mijn visuele beperking, kan zich het volgende voordoen.

Luid pratende, stevig doorstappende, totaal ongeïnteresseerden.

Kleine kinderen die hun, meestal, moeders dwingen even te blijven staan om dat fenomeen goed te kunnen bekijken/beluisteren. (Levert vaak een muntje in de koffer op).

Voeten die ter hoogte van mij stoppen, niets zeggen. (Levert vaak een muntje op).

Voeten die ter hoogte van mij stoppen, kennelijk geen kleingeld  bij zich hebben, bang zijn dat hun briefje uit de koffer zal waaien en vervolgens hun weg vervolgen.

Voeten die ter hoogte van mij stoppen en midden in een nummer een vraag stellen.

Afhankelijk van hun geduld, want het nummer moet af, kan ik een antwoord geven. (Levert vaak een muntje op).

Spontaan, klein, applaus van omstanders die ik niet in de gaten heb gehad. (Levert vaak een muntje op).

Denk nou niet dat ik na zo’n middagje op straat spelen als beginnend miljonair huiswaarts keer. Het is al heel mooi wanneer je de aan de gemeente verschuldigde leges eruit haalt.

Digitaal doneren is in deze branche onbekend. Dus wat kleingeld bij je hebben wanneer je onze ‘city’ bezoekt, is een aanrader (knipoog).

Wat mij opvalt is dat er zo’n enorme verscheidenheid aan materiaal bestaat om schoenen van te vervaardigen.

Al die grondstoffen hebben zo hun  eigen geluid. Ga maar na: hoge hakken, slippers, sandalen, pumps, laarzen, sneakers en zelfs zo af en toe nog van die bordeelsluipers en houten Zweedse muilen.

Dat alles is al muziek op zich. Echter maat houden is er niet bij. Het is qua ritmiek een complete chaos.

Dus een kwaliteit van een straatmuzikant moet zijn om de eigen ritmiek te laten winnen van geschuif, geklepper, gebonk, gestamp van het voor jou zo broodnodige publiek.

En dan ben ik al heel blij met een plekje in onze Ermelose Stationsstraat waar geen gemotoriseerd verkeer door mag. Want tegen dergelijk motorgeweld ben je  als akoestische straatmuzikant in het geheel niet opgewassen en dus totaal kansloos.

Hoop jullie te treffen op vrijdagmiddagen *) vanaf 15.00 uur. Alleen bij mooi weer natuurlijk.

*) van vrijdag 13 augustus t/m vrijdag 29 oktober 2021

Geen categorie

Generationele verschuiving

Ik betrapte mezelf op een schanddaad. Zonder enige schaamte stond ik uit volle borst mee te blèren bij enkele bandjes. Iets waar ik mezelf niet toe in staat achtte tot nu toe. Was ik dan toch slachtoffer van decorverlies aan het worden? Misschien was het meest zorgwekkende eraan nog wel dat ik het heel erg leuk vond. Geruststellend was wel weer dat ik niet de enige op leeftijd was die hier in mee ging. De gemiddelde leeftijd van de bandleden was zo’n 19 jaar. De gemiddelde leeftijd van het voorste deel van het publiek ook. De leeftijd van het achterste deel schommelde rond de 55 jaar.

Dat leeftijdsverschil was niet merkbaar in het enthousiasme van de bandleden en de respons van het publiek na elk nummer. Of het nou Help van The Beatles, een standard van The Stones of een compilatie van sterke Queennummers was, iedereen ging uit zijn dak. Typerend voor dit gebeuren was de lekkere, brutaal gespeelde versie van My Generation van The Who. Met een zwaar beproefde line-up van gitaren, bas en drums, heel soms met wat toetsen erbij, en uiteraard het bijpassend volume, gingen de bands met overtuiging de strijd aan met het publiek.

‘Is het niet fantastisch om je zoon daar te zien staan spelen?’, schreeuwde een vriend van me in mijn oor. Ik was wat jaloers op hem, want ik heb geen  zoon en die kon daar dan ook niet staan. Bij de andere band idem van een goede kennis van me. Maar ik was het volmondig met hen eens.

Wel bleef deze gedachte in mij rondspoken toen ik weer thuis was.
Wat is hier gaande?

Ik stuurde een mail aan de gitarist en complimenteerde hem met dit optreden waarin het me was opgevallen dat ik zoveel singles voorbij had horen komen die ik als ‘tiener’ bij elkaar had gespaard en die sinds die tijd in mijn genen waren gaan zitten.

Is er dan zo weinig veranderd of had de gitarist van één van de bands gewoon gelijk toen hij antwoordde dat die singles toen eenvoudig weg veel beter waren?

Geen categorie

De beste plek

Tijdens optreden Daddy-O XXL 2 op 30 april 2016
Tijdens optreden Daddy-O XXL 2 op 30 april 2016

Ooit was er iemand die zei: ’Ik heb mijn hele leven hard moeten werken, maar ik heb het nooit gedaan.’ In zichzelf is dit al een heel prachtig statement. En wat nader beschouwd kun je er veel interpretaties aan ophangen.

Ik ga bij werken zoveel mogelijk uit van: doe wat je doet met je hart. En dat heb ik altijd gedaan. Dan komt het woordje ‘hard’ al veel zachter binnen. En ‘moeten’ wordt willen.

Omstandigheden leiden soms tot perspectieven.

Ik hoef niet meer, want o.m. de wet van de ouwe Willem Drees zorgt ervoor dat mijn kostje gekocht blijft. Maar de wil en de energie is nog volop aanwezig. Wat een buitenkans om alleen dat te doen waar je gelukkig van wordt, zonder dat er een bepaalde dwang achter zit.

Positieve ‘bijvangst’ is dat je al de creativiteit die in je zit kan botvieren.

Dus ben ik met een zekere regelmaat onderweg naar een locatie waar mensen iets te vieren hebben en daarbij muziek en entertainment als aanjager verlangen. Zo lekker om dat wat je bezig houdt en boeit dan te kunnen inzetten.

In klein verband bij een familiefeestje of in groter bij een festival of pub-feest. De setting maakt in principe niet uit.

De beste plek in een zaal is op het podium!! Daar leef je niet om te werken, maar ‘werk’ je om te ‘leven.’ Een leven waar je puur voor kiest en van geniet. Alleen of in samenwerking met anderen die dat ook zo voelen en ervaren.

Wat een mooi leven!

Geen categorie

Ik doe het zo graag

Uren van te voren zit je al samen in de bus. De één is wat stiller, de ander babbelt de wissers van de voorruit af. Allemaal om de toch zeker aanwezige spanning, hoe gezond die ook kan zijn, de baas te blijven.

Het publiek zit vol verwachting voor je. Waar je ook je kop laat zien.

Je begint altijd op nul wanneer het een uitwedstrijd is. Bij thuisspelen op zich ook wel, maar dat heeft zeker een voordeel. Meer supporters aanwezig om de sfeer erin te houden.

Maar toch moet je in alle situaties pieken op het juiste moment.

Dan komt de cue. Je loopt de bundels kunstlicht in en ervaart de eerste reacties.

Je kunt trainen wat je wilt, maar dat is nooit voor het “echie.”

Belangrijk is dat je de focus houdt op wat er gaat komen, niet op wat er geweest is.
Nog belangrijker is dat je van elkaar op aan kunt. Dat ieder zijn taak, die uit en te na gerepeteerd is, zo fanatiek mogelijk en volledig betrokken zal uitvoeren. Alleen door elkaar steeds te stimuleren en te coachen komt het succes dichterbij en kun je genieten van de overwinning op jezelf. Wanneer dat bereikt wordt, valt het te vaak ontzeggen van jezelf van bijvoorbeeld sociale contacten, soms grenzend aan afzien, van je af.

Dus pak ik de steel met die zes snaren maar weer en ram het gewonden metaal door het eelt op mijn vingertoppen. Prent me de akkoorden, rifs en de soms veel te lange teksten in. Hopend dat die er op het juiste ogenblik goed getimed en vol expressie weer uitrollen. Alsof ik ze voor de eerste keer presenteer.

Maar ik doe het zo graag!!

Geen categorie

Johnny Cash pur sang

Het tweede leven van de man in  het zwart. En  wat voor leven!!

Na door Columbia records afgeschreven te zijn omdat hij commercieel gezien niet meer interessant was, zag producer Rick Rubin in 1994 het licht.

Vanaf dat ogenblik heeft Johnny Cash de mooiste albums ooit gemaakt.

Geen bak violen, uitgekauwde pedalsteel licks, zwijmelende achtergrond zangeressen, maar pure, eerlijke muziek zoals hij die graag zelf altijd heeft willen maken.

Alsof hij naast je op de bank zit te spelen en zingen.

Al deze albums zijn documenten van grote waarde geworden.

Telkens weer kan ik er enorm van genieten. Omdat hij al wat ouder was en last had van zijn ziekte, klinkt zijn stem kwetsbaarder dan in zijn eerdere periode van successen. Ik ervaar dat als een toegevoegde waarde.