Uren van te voren zit je al samen in de bus. De één is wat stiller, de ander babbelt de wissers van de voorruit af. Allemaal om de toch zeker aanwezige spanning, hoe gezond die ook kan zijn, de baas te blijven.

Het publiek zit vol verwachting voor je. Waar je ook je kop laat zien.

Je begint altijd op nul wanneer het een uitwedstrijd is. Bij thuisspelen op zich ook wel, maar dat heeft zeker een voordeel. Meer supporters aanwezig om de sfeer erin te houden.

Maar toch moet je in alle situaties pieken op het juiste moment.

Dan komt de cue. Je loopt de bundels kunstlicht in en ervaart de eerste reacties.

Je kunt trainen wat je wilt, maar dat is nooit voor het “echie.”

Belangrijk is dat je de focus houdt op wat er gaat komen, niet op wat er geweest is.
Nog belangrijker is dat je van elkaar op aan kunt. Dat ieder zijn taak, die uit en te na gerepeteerd is, zo fanatiek mogelijk en volledig betrokken zal uitvoeren. Alleen door elkaar steeds te stimuleren en te coachen komt het succes dichterbij en kun je genieten van de overwinning op jezelf. Wanneer dat bereikt wordt, valt het te vaak ontzeggen van jezelf van bijvoorbeeld sociale contacten, soms grenzend aan afzien, van je af.

Dus pak ik de steel met die zes snaren maar weer en ram het gewonden metaal door het eelt op mijn vingertoppen. Prent me de akkoorden, rifs en de soms veel te lange teksten in. Hopend dat die er op het juiste ogenblik goed getimed en vol expressie weer uitrollen. Alsof ik ze voor de eerste keer presenteer.

Maar ik doe het zo graag!!